Op 4 mei, dodenherdenking, sta je stil. Je ademt wat dieper in. De wereld lijkt even trager te bewegen, en je voelt dat de stilte meer zegt dan duizend woorden. Dodenherdenking is geen moment dat je alleen met je hoofd beleeft; het raakt je hart, je ziel. In die stilte voel je misschien iets bijzonders: de aanwezigheid van hen die er niet meer zijn. Jij herdenkt niet alleen mensen uit het verleden, je verbindt je ook met de essentie van mens-zijn: kwetsbaarheid, verlies, hoop in deze roerige, onzekere tijd met oorlogen en spanningen tussen mensen en bevolkingsgroepen.

Ergens diep vanbinnen weet je dat jij deel uitmaakt van iets groters. De pijn van oorlog, het gemis, de offers – ze zijn niet alleen van toen, ze zijn van nu en ook van jou. In jouw stilte leeft de herinnering voort. In jouw aandacht leeft een belofte: dat jij het leven eer aandoet, juist door bewust te zijn, door lief te hebben, door vrede na te streven, eerst in jezelf.

Wanneer je denkt aan al die zielen die gevallen zijn, open je iets in jezelf. Een ruimte die niet met woorden te vullen is. Je erkent dat je leeft op een fundament van offers. Je draagt de geschiedenis mee, niet als last, maar als bron van kracht en mededogen. Misschien voel je een traan branden, misschien een zachte dankbaarheid. Beide zijn even heilig.

Je hoeft het niet allemaal te begrijpen. Spiritueel herdenken is geen kwestie van weten, maar van voelen. Van aanwezig zijn. Van je innerlijke stem ruimte geven. Laat de stilte werken in je lichaam, in je geest. Voel hoe jouw energie zich mengt met die van zovelen die ook herdenken, ieder op hun eigen manier.

Als om 20.00 uur de stilte valt, laat je alles even zijn zoals het is. Geen oordeel, geen haast, alleen zijn. Jij bent hier, jij leeft. Vanuit die stilte ontstaat iets nieuws: bewustzijn, verbinding, misschien zelfs vrede. Niet als groot gebaar, maar als fluistering in je ziel.

Hoe beleef jij de stilte op 4 mei?